«Υβ-Υβ-Υβ» Τριαντάφυλλος

 

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ένα σύνθημα δονούσε το Καραϊσκάκη: «ΥΒ-ΥΒ-ΥΒ!». Στον Πειραιά και σε όλη την Ελλάδα οι φίλοι του Ολυμπιακού είχαν στα χείλη τους το όνομα του Ελληνογάλλου μεσοεπιθετικού που είχε τρελάνει κόσμο με τη φινέτσα και τα γκολ του. Οι πιτσιρικάδες το έγραφαν στους τοίχους και στα θρανία, έγινε πανό, αφίσα, βιβλίο, στάμπα σε μπλούζες, τίτλος τραγουδιού και ταινίας, όνομα σε πλοίο του Γουλανδρή, τον ζωγράφισε ο Τσαρούχης. Χαρισματικός γκολτζής, δυνατός κι ανθεκτικός στα μαρκαρίσματα, εκτελεστής με άπιαστα σουτ και κεφαλιές που «σκότωναν» τους γκολκίπερ, ήταν πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού στις τρεις σεζόν που αγωνίστηκε, με 70 γκολ συνολικά. Αντικατέστησε επάξια τον Γιώργο Σιδέρη που είχε πάρει μεταγραφή στο Βέλγιο.

Το γκολ του με βολίδα έξω από την περιοχή επί του μεγάλου Γκόρντον Μπανκς, στο φιλικό του Ολυμπιακού με τη Στόουκ τον Αύγουστο του 1972, ακόμα το θυμούνται οι παλιοί οπαδοί του Θρύλου. Όπως και τα γκολ του: στη Μόσχα στο 2-1 επί της Ντιναμό του Λεβ Γιασίν που όμως δεν ήταν αρκετό για την πρόκριση, και στο 2-1 επί της Κάλιαρι του Τζίτζι Ρίβα, όταν απέκλεισε την πρώην πρωταθλήτρια Ιταλίας.

Ο Υβ Τριαντάφυλλος υπήρξε το απόλυτο ίνδαλμα των Πειραιωτών και λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος παίκτης εκείνη την περίοδο. Αλλά κι εκείνος δεν ξέχασε τον Ολυμπιακό, παρά το ό,τι έπειτα έκανε μεγάλη καριέρα στη Γαλλία. Έλεγε πάντα πως στον Πειραιά έζησε τα τρία καλύτερα χρόνια της καριέρας του. Το απέδειξε στην πράξη, όταν ήρθε το Μάιο του 2002 κι έπαιξε τη Μεγ. Παρασκευή στο παραδοσιακό ματς παλαιμάχων «Βραδυποριακός-Ταλαιπωριακός», στα οποίο μάλιστα σκόραρε σε ηλικία 54 ετών.

 

Το ξεκίνημα στη Γαλλία

Γεννημένος το 1948 στην μικρή πόλη Montbrison της κεντροανατολικής Γαλλίας, αγάπησε από μικρός την μπάλα, χάρις τον πατέρα του, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος υπήρξε επίσης ταλαντούχος παίκτης. Ο πατέρας του ήταν γέννημα θρέμμα της Κωνσταντινούπολης, από την οποία έφυγε μετά την καταστροφή του 1922. Σε ηλικία 17 ετών βρέθηκε στη Γαλλία, όπου εργάστηκε και παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο. Εκεί γνώρισε την Léa, τη Γαλλίδα σύζυγό του, κι εγκαταστάθηκε μόνιμα. Είχε μηχανουργείο, στο οποίο τον βοηθούσε συχνά ο μικρός Υβ είτε στον τόρνο είτε στην πρέσα.

Ο Τριαντάφυλλος πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό Sail-sous-Couzan του Λίγηρα, ακούγοντας από τον πατέρα του ιστορίες για την άγνωστη, μακρινή πατρίδα κι από τους φίλους του για τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα του μπαμπά. Ο Ten Ten, όπως τον φώναζαν οι Γάλλοι φίλοι του, μιας και τους δυσκόλευε το Triantafilos, έμαθε την μπάλα στις αλάνες της περιοχής κι έπειτα στα τσικό της τοπικής ερασιτεχνικής ομάδας του Couzan. Ξεχώρισε αμέσως και 15χρονος προωθήθηκε κατ’ εξαίρεση στην βασική ομάδα. Οι γονείς του ήθελαν να προχωρήσει στα γράμματα για να ξεφύγει από την σκληρή ζωή της επαρχίας αλλά εκείνος, αν και ήταν καλός στις σπουδές του, προτίμησε την μπάλα πιστεύοντας πως εκεί έχει καλύτερο μέλλον. Και δεν έπεσε έξω.

Το 1965 τον εντόπισαν οι ανιχνευτές της Saint-Etienne. Ταξίδεψε 40 χλμ νοτιότερα από τη γενέτειρά του κι εντάχθηκε στην ερασιτεχνική ομάδα των Stéphanois. Την περίοδο εκείνη στο τιμόνι της γαλλικής ομάδας ήταν ο Γαλλοπολωνός κόουτς Jean Snella (1914-1979), μια ηρωική μορφή καθώς το 1942 είχε δραπετεύσει από γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων κι επίσης σπουδαία προσωπικότητα του γαλλικού ποδοσφαίρου. Βρισκόταν τρεις δεκαετίες στη Σεντ Ετιέν ως παίκτης κι έπειτα προπονητής, με μικρά διαλείμματα που διετέλεσε κόουτς της εθνικής Γαλλίας στα παγκόσμια κύπελλα 1958 και 1966 και της Σερβέτ. Είχε ήδη αναδείξει δυο φορές πρωταθλητές τους “Les Verts” κι άλλες δύο τη Σερβέτ στην Ελβετία. Ο Snell εκτίμησε το ταλέντο και την πρόοδο του 18χρονου Υβ και τη σεζόν 1966-67 τον προώθησε στην πρώτη ομάδα. Του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το επαγγελματικό του ντεμπούτο στις 17.2.1967 κατά της Ρουέν αλλά και να κατακτήσει τον τίτλο με τους πράσινους, αν και δεν αγωνίστηκε σε άλλο ματς.

Με την Εθνική Νέων στο Ευρωπ. Πρωτάθλημα 1967 στην Κωνσταντινούπολη. Ο Υβ καθιστός με την μπάλα

 

Το ίδιο έτος κλήθηκε στην Εθνική Νέων, με την οποία προκρίθηκε στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος που έγινε το Μάιο στην Κωνσταντινούπολη και στην Προύσα. Ο Υβ ήταν καταπληκτικός και βοήθησε τη Γαλλία να τερματίσει πρώτη στον όμιλο. Σκόραρε στο 1-0 επί της Γερμανίας και δύο γκολ στο 6-1 επί της Αυστρίας. Στον ημιτελικό ηττήθηκαν 0-2 από την Αγγλία. Το ματς για την τρίτη θέση με την Τουρκία έληξε 1-1 και η κλήρωση ευνόησε τους γηπεδούχους. Η απόδοσή του εντυπωσίασε την Φενερμπαξέ που τον ζήτησε ως ομογενή, λόγω της καταγωγής του πατέρα του από την Πόλη, αλλά ήταν πολύ μικρός και δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση.

Τα επόμενα δυο χρόνια υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στα περίχωρα του Παρισιού κι εντάχθηκε στην στρατιωτική ομάδα Bataillon de Joinville που έπαιζε στην Β΄ κατηγορία της Γαλλίας. Εκεί είχε προπονητή τον Lucien Troupel (1919-1993), ο οποίος είχε εργαστεί παλιότερα (1962-1965) και στην Εθνική Ελλάδας ως εκλέκτορας. Καθώς ήταν ο βασικός σκόρερ, ξεχώρισε και κλήθηκε στην Ολυμπιακή ομάδα της Γαλλίας, με την οποία μετείχε στους αγώνες πρόκρισης για την Ολυμπιάδα 1968 και πήγε στο Μεξικό, όπου έφτασε στα προημιτελικά. Ο 19χρονος Υβ ήταν ο πιο μικρός σε ηλικία παίκτης της αποστολής και στην τελική φάση δεν χρησιμοποιήθηκε σε κανέναν αγώνα.

Επιστρέφοντας στην Σεντ Ετιέν, μετά τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας, ο νέος κόουτς Albert Batteux (1919-2003) δεν τον υπολόγιζε για την πρώτη ομάδα. Παραχωρήθηκε στην Boulogne, ομάδα της Β΄ κατηγορίας, για να αποκτήσει εμπειρία. Τις δυο σεζόν που έπαιξε εκεί ήταν βασικός και το 1971 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της κατηγορίας με 19 γκολ, προσελκύοντας το ενδιαφέρον διάφορων γαλλικών ομάδων.

 

Ολυμπιακός 1971-72. Ο Υβ καθιστός δεύτερος από αριστερά. Στη λεζάντα αναφέρονται αντίστροφα ο Υβ κι ο Αργυρούδης

 

Στον Ολυμπιακό

Το 1970-71, τη σεζόν που ο Παναθηναϊκός πήγε στο Γουέμπλεϊ, ο Ολυμπιακός είχε πολύ μέτρια ομάδα και μια πολύ κακή σεζόν. Έκανε δέκα ήττες και τερμάτισε στην έβδομη θέση, κάτι αδιανόητο και πρωτοφανές για την ομάδα. Έσωσε κάπως τη χρονιά κατακτώντας το Κύπελλο. Βλέποντας αυτή την κατάσταση ο εφοπλιστής Νίκος Γουλανδρής (1913-1983) και μεγαλοπαράγων του συλλόγου ανέλαβε τα ηνία. Αποφάσισε να επενδύσει μεγάλα ποσά φέρνοντας Έλληνες και ομογενείς παίκτες (Υβ, Αργυρούδη, Περσίδη, Παπαδημητρίου) ή «ομογενείς» (Πολέτι, Άλτσιμπαρ, Λοσάντα, Βιέρα) που ελληνοποιούνταν υπό την ανοχή της χούντας με διάφορες μεθόδους. Το έκαναν όλες οι ομάδες φυσικά, όχι μόνο ο Ολυμπιακός.

Κάπως έτσι στράφηκε στη Γαλλία, όπου είχαν ανατείλει τα αστέρια του Υβ Τριαντάφυλλου και του Ρομαίν Αργυρούδη, οι οποίοι βέβαια ήταν αυθεντικοί ομογενείς. Αν και είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον κορυφαίοι γαλλικοί σύλλογοι, ο Υβ προτίμησε την Ελλάδα. Ήταν «το ελληνικό αίμα που ξύπνησε μέσα του, η λαχτάρα του να γνωρίσει την χώρα των προγόνων του, οι γνώσεις που είχε για το ελληνικό ποδόσφαιρο -δεν άφηνε εφημερίδα ή περιοδικό που να μη διαβάσει κάτι σχετικό με την Ελλάδα- που τον οδήγησαν στην απόφαση να δεχτεί τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό»; Αναρωτιόταν με μπόλικη δόση ρομαντισμού ο Κώστας Κυριαζής σε ένα αφιέρωμα με μεγάλη αφίσα του παίκτη που είχε κάνει στο περιοδικό «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» τη σεζόν 1972-73. Το θεωρώ απίθανό να ήταν αυτές οι βασικές αιτίες. Λογικά τα δύο εκατομμύρια του Γουλανδρή βάρυναν περισσότερο στη ζυγαριά κι αυτή έγειρε προς τον Πειραιά.

"ΦΙΛΑΘΛΟΣ", αφιέρωμα στα μέσα της σεζόν 1972-73

 

"ΦΙΛΑΘΛΟΣ", η συνέχεια του αφιερώματος

Το είχε πει κι ο ίδιος άλλωστε στην ίδια συνέντευξη. Στην ερώτηση αν σκόπευε να ανανεώσει το συμβόλαιό του που έληγε τον Ιούνιο, απάντησε:

«Προσωπικά θέλω. Είμαι ευχαριστημένος από τον πρόεδρο κ. Γουλανδρή, από τον προπονητή κ. Πετρόπουλο, από τους συμπαίκτες μου, από τον υπέροχο κόσμο, αλλά παραμένω επαγγελματίας. Έχω ήδη προτάσεις και από γαλλικούς συλλόγους. Όπως καταλαβαίνετε είναι δύσκολο να πω τώρα τι θα γίνει. Υπάρχει αρκετός χρόνος μπροστά μας». Διευκρίνιζε όμως: «Θα μείνω στον Ολυμπιακό ή θα φύγω στο εξωτερικό. Δεν πρόκειται να πάω σε άλλον ελληνικό σύλλογο».

Με τον αρχηγό της Κάλιαρι, Λουίτζι Ρίβα

Ανεξάρτητα από αυτό, δεν το κρίνω, ήταν 23 ετών και ως επαγγελματίας έπρεπε να επιλέξει την καλύτερη προσφορά. Σημασία έχει πως τίμησε την υπογραφή του και με το παραπάνω, παίζοντας με πάθος και αποτελεσματικότητα για τρία χρόνια, γι’ αυτό και το όνομά του έγινε σύνθημα από τους οπαδούς της ομάδας. Βοήθησε το Θρύλο να κατακτήσει δυο πρωταθλήματα, 1973 και 1974, ένα κύπελλο το 1973 (νταμπλ), να αποκλείσει την κορυφαία τότε ιταλική Κάλιαρι με δύο νίκες (2-1 και 1-0 εκτός) στον α΄ γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Ήταν κάθε χρόνο ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με 19, 17 και 23 γκολ και συνέβαλε τα μέγιστα σε δύο ρεκόρ που πέτυχαν οι Πειραιώτες τη σεζόν 1973-74, τα οποία παραμένουν μέχρι σήμερα: της καλύτερης επίθεσης με 102 γκολ και της μέγιστης νίκης με το 11-0 επί του Φωστήρα, όπου πέτυχε χατ-τρικ. Άλλο ένα χατ-τρικ πέτυχε στο 4-0 επί της ΑΕΚ, ένα καρέ στο 5-1 επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς και ήταν δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος. Ο Υβ τίμησε το συμβόλαιό του και υπήρξε αντάξιος της λατρείας των οπαδών της ομάδας προς το πρόσωπό του.

Η λατρεία των ερυθρόλευκων για τον Υβ

Παράλληλα επένδυσε τα χρήματά του στην Ελλάδα ανοίγοντας την μπουτίκ ανδρικών ειδών «ΥΒ» στην οδό Λεβέντη 6 στο Κολωνάκι, κοντά στο διαμέρισμα που κατοικούσε, κάτι που δείχνει πως είχε σκέψεις για μόνιμη παραμονή στην Ελλάδα. Στην ίδια ως άνω συνέντευξη δήλωνε πως θα τον ενδιέφερε να αλλάξει υπηκοότητα προκειμένου να παίξει στην Εθνική. Ήταν η εποχή που είχε γνωρίσει τη σύντροφό του, την Ελληνορουμάνα, από το Μπρασόβ, ηθοποιό Μελανί Στάντζου, η οποία είχε εγκατασταθεί στην Ελλάδα και το 1972 είχε παίξει στην ταινία «Ναι μεν, αλλά..» του Παύλου Τάσιου, με συμπρωταγωνιστές τους γνωστούς ηθοποιούς: Αλέξη Δαμιανό, Φάνη Χηνά, Κατερίνα Γώγου, Ζαννίνο, Μανώλη Δεστούνη, Βίκυ Βανίτα, Βάσια Τριφύλλη, Ρίτα Μπενσουσάν, Μαρία Μαρτίκα κ.ά.

Η όμορφη Μελανί αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη στη ζωή του, μαζί άνοιξαν την μπουτίκ στο Κολωνάκι και αργότερα έζησαν στη Γαλλία. Αυτές τις σκέψεις έκανε τότε ο Υβ αλλά ο Γουλανδρής είχε πια κουραστεί να σκορπά χρήματα για τον Ολυμπιακό, τα οποία καρπώνονταν διάφοροι επιτήδειοι, κι έκλεισε την κάνουλα. 

Σεντ Ετιέν 1974-75. Ο Υβ καθιστός δεύτερος από δεξιά ανάμεσα στα αδέρφια Ρεβελί

Yves Triantafilos “le Grec”

Αύτη ήταν η κατάσταση, όταν ο Υβ έλαβε πρόσκληση από τον Robert Herbin (1939-2020), παλιό του συμπαίκτη στη Σεντ Ετιέν, ο οποίος ως παίκτης-προπονητής πλέον της ομάδας την είχε οδηγήσει στην κατάκτηση του νταμπλ. Ήταν πολύ δελεαστική πρόταση κι επιπλέον θα είχε μια δεύτερη ευκαιρία να αποδείξει την αξία του στην ομάδα από την οποία ξεκίνησε. Κάπως έτσι επέστρεψε στη Γαλλία ως “le Grec” πλέον, δηλαδή «ο Έλληνας», όπως τον βάφτισαν αμέσως οι οπαδοί των «Στεφανουά».

Η παλιννόστηση στην πρωταθλήτρια του Championnat de France υπήρξε ιδανική. Αρχικά έπαιζε ως πρώτη αλλαγή είτε των δύο διεθνών αδελφών Hervé και Patrick Revelli είτε του έμπειρου διεθνή στράικερ Georges Bereta. Κάπως έτσι έγραψε ιστορία στις 6 Νοεμβρίου 1974, όταν στο 79΄ μπήκε ως αλλαγή στη ρεβάνς του 1-4 εναντίον της Χάιντουκ Σπλιτ για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, ενώ το σκορ ήταν 3-1. Με δικό του γκολ στο 82΄ οδήγησε το ματς στην παράταση και με ένα ακόμα στο 104΄, με απευθείας εκτέλεση φάουλ, έγινε ο ήρωας του αγώνα. Το εντυπωσιακό 5-1 σήμαινε πρόκριση στα προημιτελικά για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας και όλο το γήπεδο τον αποθέωσε.

Στα προημιτελικά, ως βασικός πλέον στα ματς με την πολωνική Ρουχ Χορζόφ, σκόραρε στο 2-3 εκτός έδρας, διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα της πρόκρισης, που ολοκληρώθηκε με 2-0 στο καυτό “le Chaudron” (καζάνι), όπως είχε βαφτίσει το Geoffroy-Guichard ο γαλλικός τύπος, ύστερα από τη συγκλονιστική πρόκριση επί της Χάιντουκ. Αγωνίστηκε και στους δυο ημιτελικούς κατά της Μπάγερν, όπου αποκλείστηκαν (τα σκορ: 0-0, 0-2) από την πρώην αλλά κι επόμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είχε την ευκαιρία να ξαναβρεί ως αντίπαλο τη γερμανική ομάδα στον τελικό της επόμενης σεζόν 1975-76, όπου έφτασε η Σεντ Ετιέν, αλλά το 1975 προτίμησε να πάει στη Ναντ, μια μετακίνηση που αργότερα παραδέχτηκε πως την έκανε σε λάθος χρονική στιγμή.

Εκτός από τη μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία, το 1975 κατέκτησε το νταμπλ με τη Σεντ Ετιέν. Είχε μια καλή σεζόν στο πρωτάθλημα, πέτυχε 11 γκολ σε 29 ματς, αλλά στο κύπελλο δεν αγωνίστηκε στον τελικό και στους δύο ημιτελικούς. Με την απόδοσή του κέρδισε μια κλήση στην Εθνική Γαλλίας, με την οποία στις 26.3.1975 αγωνίστηκε ως βασικός επί 90΄ στο νικηφόρο φιλικό με 2-0 επί της Ουγγαρίας που διεξήχθη στο Παρκ ντε Πρενς. Αυτή έμελλε να είναι η μοναδική του διεθνής συμμετοχή.

26.3.1975. Η μοναδική του εμφάνιση με την Εθνική Γαλλίας, καθιστός στη μέση

Ο ανταγωνισμός στη Σεντ Ετιέν με τους αδερφούς Revelli και τον Bereta που προανέφερα αλλά και τους καθιερωμένους επιθετικούς μέσους Dominique Rocheteau, Jacques Santini που έπαιζαν πολλά χρόνια στην ομάδα, μείωνε τις πιθανότητες να παίζει βασικός. Ως τα μέσα της επόμενης σεζόν 1975-76 είχε αγωνιστεί μόνο σε έξι ματς ως αλλαγή (με δύο γκολ). Οπότε τον Οκτώβριο επέλεξε να πάρει μεταγραφή στη Ναντ. Έτσι έχασε την ευκαιρία να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπως προανέφερα και να πανηγυρίσει άλλο ένα πρωτάθλημα με τους Στεφανουά. Στο βιογραφικό του βέβαια, προστίθεται κι ο τίτλος του 1975-76 καθώς ως τον Οκτώβριο του 1975 ανήκε στην Σ. Ετιέν.

Στη Ναντ το 1975-76

Στη Ναντ ο κόουτς Jean Vincent (1930-2013) είχε φτιάξει μια πολύ ανταγωνιστική ομάδα με τους διεθνείς Maxime Bossis, Henri Michel (ως προπονητής πέρασε κι από τον Άρη), Guy Lacombe, Thierry Tusseau, τον Αργεντίνο Hugo Bargas, τον Πολωνό Robert Gadocha κ.ά. Ο Υβ είχε δυο καλές χρονιές με τα καναρίνια του Ατλαντικού και το 1977 πανηγύρισε άλλο ένα πρωτάθλημα. Είναι αξιοσημείωτο πως για πέντε συνεχείς σεζόν, οι ομάδες στις οποίες ανήκε κατακτούσαν τον τίτλο: Ολυμπιακός (1972-73, 1973-74), Σεντ Ετιέν (1974-75, 1975-76 [μισή σεζόν]) και Ναντ (1976-77). Η ομάδα πήρε κι άλλους τίτλους τα επόμενα τρία χρόνια, έφτασε ως τα ημιτελικά του Κυπ. Κυπελλούχων αλλά ο Υβ δεν έμεινε εκεί να τα γιορτάσει όλα αυτά. Τον Οκτώβρη του 1977 πήγε στη νεοφώτιστη Ρουέν, την οποία δεν βοήθησε και πολύ καθώς υποβιβάστηκε τερματίζοντας στην τελευταία θέση.

"Αθλητική Φωνή", 9.10.1978

Στην Καλλιθέα: η τελευταία αναλαμπή

Καθώς το άστρο του είχε πλέον αρχίσει να δύει, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα, από την οποία δεν είχε αποκοπεί. Το 1978 αποδέχτηκε την πρόσκληση του Χαράλαμπου Βάλβη, προέδρου της Καλλιθέας, ο οποίος του έκανε μια πολύ γενναία προσφορά για ομάδα Β΄ Εθνικής: 500.000 δρχ. με την υπογραφή και άλλες 300.000 δρχ. σε έξι επιταγές. Μετά την επάνοδό της στη Β΄ Εθνική το 1976, η διοίκηση της Καλλιθέας υπό τους Χ. Βάλβη, Νίκο Σαλευρή και κάποιους ακόμα χρηματοδότες, συνήθιζε να εντάσσει στο δυναμικό της έμπειρους παίκτες που πλησίαζαν στο τέλος της καριέρας τους, όπως το Χάρη Γραμμό την προηγούμενη σεζόν, το Γιάννη Κυριαζή, τον Κώστα Λαγό από τον Πανιώνιο, τον αείμνηστο διεθνή αμυντικό Λάκη Γκλέζο (1947-2007), το Σούλη Παππά, το Γιώργο Καραφέσκο κ.ά.

Το 1978-79 είχε φτιάξει ένα δυνατό ρόστερ, με προπονητή τον Κώστα Νεστορίδη. Εκτός από τους παραπάνω, αγωνίζονταν επίσης οι: Κωνσταντέλλος, Θέμης Ντούλας, Μπάμπης Τεννές, Μεγαρίτης, Στέφ. Κυριαζής, ο ανερχόμενος τότε Θαλής Τσιριμώκος (1954-2022) κ.ά.

Λύσκας, Υβ, Βαλαχάς, Γκλέζος πανηγυρίζουν το γκολ της Καλλιθέας επί της Λαμίας

Ο Υβ σκόραρε στο ντεμπούτο του, στις 8.10.1978, επί της Λαμίας ξεσηκώνοντας 6.000 θεατές που είχαν καταλάβει κάθε γωνιά του Ελ Πάσο για να τον δουν. Ο Τάκης Παϊπέτης περιέγραφε ως εξής την κοσμοπλημμύρα που προκάλεσε η επάνοδός του:

«Ο δημοφιλής στους Έλληνες φιλάθλους Υβ Τριαντάφυλλος, στην πρώτη του επίσημη εμφάνιση στα γήπεδα μετά από αρκετά χρόνια, τράβηξε σαν μαγνήτης χιλιάδες φιλάθλους που κατέκλυσαν κυριολεκτικά το δημοτικό γήπεδο της Καλλιθέας. Ο νεοφερμένος σέντερ φορ δεν τους διέψευσε... έκλεψε στην παράσταση και με προσωπικό τέρμα χάρισε στην Καλλιθέα μια σπουδαία νίκη, την πρώτη στο πρωτάθλημα, κόντρα στην πολύ καλή Λαμία. Μεγάλες πιένες γνώρισε το γήπεδο της Καλλιθέας, όπου 6.000 φίλαθλοι στοιβαγμένοι σε κάθε πλευρά έζησαν 90 αγωνιώδη λεπτά… ευτυχώς που ο έμπειρος Υβ τους έβγαλε από το άγχος με το ευρωπαϊκό γκολ που πέτυχε. Τότε το γήπεδο σείστηκε συθέμελα. Επί πέντε λεπτά οι ουρανομήκεις ζητωκραυγές Υβ, Υβ ακούγονταν μέχρι το Νέο Φάληρο» (Αθλητική Φωνή, 9.10.1978).

Έμεινε στην Καλλιθέα περίπου τρεις μήνες, στους οποίους η ομάδα έκανε ρεκόρ εισιτηρίων κι ο κόουτς Κώστας Νεστορίδης του εμπιστεύτηκε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Παράλληλα βελτιώθηκε αγωνιστικά και στο διάστημα αυτό από την προτελευταία θέση ανέβηκε στην έκτη. Ο Υβ σκόραρε άλλα δύο γκολ, στη νίκη με 2-1 επί του Παναρκαδικού στις 12.11.1978, ενώ συνεργαζόταν ιδανικά με τον Θαλή Τσιριμώκο που ήταν ο βασικός σκόρερ της ομάδας. Έπαιξε συνολικά σε έντεκα αγώνες (ο ένας ήταν για το κύπελλο), με τελευταίο την Τετάρτη 27.12.1978 με τη Χαλκίδα για την 15η αγωνιστική, στον οποίο αποβλήθηκε στο 61΄, όταν λογομάχησε με το διαιτητή Αργυρίου για μια κίτρινη κάρτα. Έλλειψε μόνο σε δυο αγώνες λόγω ασθένειας. Αναφέρω αυτές τις λεπτομέρειες, διότι στη Βικιπαίδεια (και στην ελληνική και στις ξένες) και σε άλλα δημοσιεύματα αναφέρεται πως έπαιξε στο Ελ Πάσο δύο σεζόν και ανυπόστατα νούμερα, π.χ. πως σε 55 ματς πέτυχε 30 γκολ!

Μετά την αποβολή, για την οποία τιμωρήθηκε με έξι αγωνιστικές, έφυγε στη Γαλλία. Στο μεταξύ είχε απολυθεί ο Νεστορίδης, ο οποίος πλήρωσε τις απώλειες βαθμών της ομάδας στο τέλος του α΄ γύρου, με αποτέλεσμα να υποχωρήσει στην 9η θέση. «Η Καλλιθέα βιάστηκε να πιστέψει ότι με την παρουσία δυο-τριών βετεράνων και τον ανάλογο ενθουσιασμό, γίνονται αμέσως ομάδες. Με αποτέλεσμα να πέσει γκρίνια, ν’ αρχίσουν οι αλλαγές προπονητών και η ομάδα να μην αποδώσει ούτε όσα μπορεί», έγραφε ο Βαγγέλης Φουντουκίδης κάνοντας τον απολογισμό του πρώτου γύρου της Β΄ Εθνικής (Αθλητική Ηχώ, 26.1.1979). Την ομάδα ανέλαβε προσωρινά ο παλαίμαχος του Πανιωνίου Θανάσης Χρήστου και στο ξεκίνημα του β΄ γύρου ο Θανάσης Μπέμπης.

"Αθλητική Ηχώ", 26.1.1979

Όταν ο Υβ επέστρεψε στα μέσα Γενάρη είχαν αλλάξει και τα δικά του δεδομένα. Είχε χωρίσει με τη Μελανί και δεν επιθυμούσε να μείνει άλλο στην Ελλάδα: «ΥΒ: Διαζύγιο με την Μελανί και Καλλιθέα», έγραφε στις 26.1.1979 ο Τ. Παϊπέτης στην πρώτη σελίδα στην «Αθλητική Ηχώ». Στις 16.2.1979 διαβάζουμε στην Αθλητική Ηχώ πως το Δ.Σ. της ομάδας αποφάσισε ομόφωνα «να διακοπεί μέχρι λήξεως του πρωταθλήματος το συμβόλαιο του Υβ Τριαντάφυλλου, ο οποίος έχει εξαφανιστεί εδώ και αρκετό καιρό και μάλλον έχει μεταβεί στο Παρίσι». Κάπως έτσι η επάνοδός του στο ελληνικό ποδόσφαιρο που είχε ξεκινήσει πολύ εντυπωσιακά, έληξε άδοξα.

"Αθλητική Ηχώ", 16.2.1979

 

Το αγωνιστικό τέλος και η φήμη

Επιστρέφοντας στη Γαλλία, έπαιξε στην ερασιτεχνική AS Roanne, ομάδα 3ης κατηγορίας. Εγκαταστάθηκε στο Chambon-sur-Lignon, μια μικρή κωμόπολη της επαρχίας Haute-Loire. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με διάφορες επιχειρήσεις αλλά όχι με το ποδόσφαιρο, εκτός από κάποιες περιστασιακές συμμετοχές σε εκπαιδευτικά σεμινάρια της Σεντ Ετιέν. Εξάλλου από τότε που έπαιζε στον Ολυμπιακό σε ερώτηση του Κώστα Κυριαζή, αν σκέπτεται να γίνει προπονητής, είχε απαντήσει ξεκάθαρα: «Δεν βλέπω να έχω κλίση σε αυτό το επάγγελμα». Μετείχε πάντως σε αγώνες παλαιμάχων.

Η φήμη του ανάμεσα στους φιλάθλους του Ολυμπιακού παραμένει ζωντανή, ο ίδιος έχει πει πως στον Πειραιά έζησε τις πιο όμορφες στιγμές της καριέρας του, και αυτό το δείχνουν τα αφιερώματα που γίνονται κατά καιρούς σε αυτόν από αθλητικά έντυπα και ιστοσελίδες. Κάτι ανάλογο προσπάθησα κι εγώ, θέλοντας να ξυπνήσω όμορφες μνήμες από τα χρόνια της αθωότητας.

Θ. Μπελίτσος, 22.2.2025

 

Πηγές

Κώστας Κυριαζής, «Υβ Τριαντάφυλλος, το μεγάλο είδωλο των Ερυθρολεύκων», περιοδικό ΦΙΛΑΘΛΟΣ 1972-73.

Κώστας Κυριαζής, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Σ.Φ.Π. 1925», περιοδικό ΦΙΛΑΘΛΟΣ 1972.

Εφημερίδες «Αθλητική Ηχώ» και «Αθλητική Φωνή».

Ανδρέας Μπόμης, "2000. Ένας αιώνας ποδόσφαιρο", εκδ. Πελεκάνος 2000.

Νίκος Δ. Νικολαΐδης, «Εκεί, εκεί στη Β΄ Εθνική».

Αλέξανδρος Βάσιλας, "Πυροβόλα εν δράσει!", retroballa, 17.2.2015.

Γ.Σ. ΚΑΛΛΙΘΕΑ 1978-79 και 1979-80.

Wikipedia, διάφορα λήμματα.